Op weg naar Kimsar
Na ruim een jaar ben ik terug in India om dorpen te bezoeken waar de lokale partnerorganisaties van HIMALAYA RESOURCES samen met tientallen vrouwengroepen allerlei geweldige initiatieven ontplooien. Vanuit de eens zo serene heilige plaats Rishikesh vertrekken we naar het afgelegen gebied Kimsar. Fijn dat we de harde luidsprekers, waardoor tegenwoordig bijna de hele dag hindoeïstische teksten en gebeden over de Ganges-rivier galmen, achter ons kunnen laten. Onze groep bestaat uit Manoj van de organisatie HSS, Rakesh, Om Prakash en Sunil van HIMCON en Ranjan van UJJS. Ook mijn man Geert en zoontje Gijs zijn er deze keer bij. Met twee jeeps crossen we door een droge rivierbedding en het nationale park Ranjaji, waar veel olifanten en tijgers zitten. Die zien we niet. Het blijft bij het spotten van de ‘schade’ die ze achterlaten (kapotte struiken en veel poep). Na ruim anderhalf uur rijden, arriveren we bij het veldkantoortje van HIMCON.
Uitwisseling met vrouwengroepen
Er zit een grote groep vrouwen op ons te wachten. Het zijn de voorzitters en secretarissen van de ruim dertig vrouwengroepen waarmee intensief wordt samengewerkt. Het is een vrolijk weerzien. Dat er nu ook een klein blond jongetje bij is, vinden ze helemaal geweldig. Na een muzikaal intro van beide kanten volgt een levendige uitwisseling over de activiteiten van de vrouwengroepen, waaronder bomen planten (voor meer grondwater, veevoer, noten en fruit), vijvers aanleggen om regenwater op te vangen, microkredieten beheren en watertanks helpen bouwen. Ik vertel over onze inspanningen in Nederland om geld bij elkaar te krijgen voor de projecten in dit gebied. Vol bewondering bestuderen ze de keramieken kopjes en porseleinen vleugeltjes die Annette heeft gemaakt voor de kerstmarkt eind vorig jaar. Dat willen ze ook wel leren.
Water is grootste probleem
De boodschap is helder: water is het grootste probleem in Kimsar. Vrouwen en kinderen moeten iedere dag grote afstanden afleggen (tot 1,5 km) langs steile berghellingen om voldoende water te halen voor het huishouden en het vee. Soms doen ze dit wel vier keer per dag met 15 tot 20 liter op hun hoofd. De schaarse waterbronnen liggen een stuk onder de dorpen. Dat is ongebruikelijk maar komt doordat men bij een beschermd nationaal park woont. Hier leven veel wilde diersoorten en sinds het gebied een beschermde status heeft, zijn die populaties toegenomen. De lokale bevolking is dus verder de berg opgetrokken, weg van het park. Toch is hiermee is het gevaar niet geweken: afgelopen maand zijn twee kleine kinderen gedood door tijgers. Heftig!
Regenwatertanks zijn geweldige oplossing
Voor de waterproblematiek is in samenwerking met HIMCON een zeer efficiënte oplossing bedacht: regenwatertanks van 5000 liter, die via het dak worden gevuld. Iedere regenbui wordt op deze manier volop benut. Bovenin zit een filter zodat het water een goede drinkwaterkwaliteit heeft. De vrouwen zijn hier uiteraard laaiend enthousiast over. Het scheelt hun dagelijks uren zwaar lichamelijk werk. De volgende dag zullen we een dorp gaan bezoeken waar met steun van een Indiaas waterbedrijf tientallen tanks zijn gebouwd. De twee scholen in dit gebied hebben dankzij de steun van HIMALAYA RESOURCES ook zo’n tank. Een grote wens van de vrouwen is dat er meer tanks komen.
Steun via Himalaya Resources
Ik vertel dat HIMALAYA RESOURCES via familie, vrienden en hopelijk binnenkort ook scholen en waterbedrijven in Nederland, graag wil helpen om die wens te realiseren. Ook vertel ik iets over de samenwerking met Wilde Ganzen, maar we gaan niet in op de details. Manoj wil niet teveel verwachtingen creëren. Als het geld er is, zullen ze uitgebreid met de vrouwengroepen spreken over wie er als eerste voor een tank in aanmerking komt. Dat lijkt mij heel lastig, omdat ze het allemaal niet makkelijk hebben. Maar de onderlinge solidariteit is groot en daar komen ze wel uit. Dat is ook de kracht van de vrouwengroepen. Onze lokale partnerorganisaties zetten zich hard in voor het opzetten en goed laten functioneren van deze groepen. Uiteindelijk is onderlinge samenwerking en solidariteit de enige manier om hier te overleven. Bij het afscheid nemen worden we uitgebreid bedankt voor onze steun. Maar de belangrijkste boodschap van de vrouwen aan ‘de vrienden in Nederland’ is: ‘Kom ons een keer opzoeken!’